Diez años de matrimonio. Como si nada. Han pasado volando. Parece que fuera ayer que nos prometimos amor eterno (para nuestros adentros, puesto que los votos matrimoniales no son muy cursis que digamos).
En estos diez años, ha habido momentos dulces y momentos amargos, momentos para recordar y momentos para olvidar.
¿Qué sensación tengo de estos diez años? Recuerdo que hace diez años decidimos construirnos una casa cerca de nuestra familia, cerca de nuestros amigos y nuestros trabajos respectivos. Planeamos que sería la casa de nuestros sueños, donde crecerían nuestros hijos y donde viviríamos felices el resto de nuestras vidas. Una casa con jardín, para que nuestros futuros pequeñuelos disfrutaran a lo grande, mientras nosotros observaríamos el tiempo correr dándonos la mano. Queríamos eso. Y si, tuvimos la casa con jardín, la hipoteca y los niños. Y allí vivíamos felices, rodeados de nuestros familiares, de nuestros amigos y trabajando cada uno en un trabajo que nos apasionaba.
Pero un buen día llegó la expatriación. Y dejamos la casa y el jardín, la familia, los amigos y en mi caso yo también el trabajo. Y nos convertimos en otros de muchos expatriados, de esos que dejamos la patria para empezar de nuevo en otro lugar.
Y lloré. Porqué a la gente nos gusta planear el futuro y lo que habíamos planeado no se asemejaba a lo que nos esperaba. Y lloré, porqué empezar de nuevo en otro país, lejos de los tuyos y de tus costumbres asusta mogollón. Y lloraba mi madre, mi padre y mi suegro. Y pensábamos si los niños se adaptarían a un futuro lleno de interrogantes.
Y así, con el corazón en un puño y las maletas cargadas, nos dispusimos a emprender el rumbo de una nueva vida. Mi marido, nuestros hijos y yo.
De esos diez años, lo mejor que nos ha pasado ha sido tener a nuestros hijos. Dos chicos como dos soles, llenos de creatividad, buen humor e imaginación, a quienes les encanta correr, saltar y reír, leer, bailar y aprender.
La segunda mejor cosa es continuar queriéndonos los dos como pareja, continuar contenta cuando llega mi marido a casa y me besa, y me mira con esos ojos que lo dicen todo sin decir nada.
La tercera mejor cosa es la expatriación. Si, si, habéis leído bien, la expatriación está siendo una experiencia extraordinaria.
De esos diez años, lo mejor que nos ha pasado ha sido tener a nuestros hijos. Dos chicos como dos soles, llenos de creatividad, buen humor e imaginación, a quienes les encanta correr, saltar y reír, leer, bailar y aprender.
La segunda mejor cosa es continuar queriéndonos los dos como pareja, continuar contenta cuando llega mi marido a casa y me besa, y me mira con esos ojos que lo dicen todo sin decir nada.
La tercera mejor cosa es la expatriación. Si, si, habéis leído bien, la expatriación está siendo una experiencia extraordinaria.
Merece la pena conocer nuevos mundos, abrir tu mente a nuevas sensaciones, nuevos amigos y nuevas oportunidades. Es apasionante contemplar la adaptabilidad de tus peques al entorno. Mis hijos hablan un inglés-americano casi perfecto, tienen amigos que provienen de culturas muy diferentes, y se desenvuelven con soltura, habiendo aparcado la timidez hace ya mucho tiempo.
¿Y yo? pues he aprendido a reinventarme. Me gusta conocer nueva gente y descubrir las oportunidades que el entorno puede ofrecerme, así como descubrir lo que yo puedo ofrecer. Me gusta aprender nuevos idiomas y mejorarlos, me gusta comprobar la simpatía de la gente con la que me cruzo por la calle y tener nuevos amigos.
El núcleo familiar en la expatriación somos mi marido, nuestros hijos y yo. Y eso te une más como familia y también como pareja. Contamos con nosotros mismos para resolver nuestros problemas. Aunque los nuevos amigos también están cerca y pueden echarte una mano, somos nosotros cuatro los que contamos en el día a día, los que nos sabemos cerca.
¿Cosas negativas? Pues claro que las hay. El estar lejos de tu familia en momentos buenos y sobretodo en los malos. No poder abrazar a los tuyos en momentos de desconsuelo o de alegría. No poder compartir aquellos instantes con los amigos de toda la vida. Añorar el olor del mar o de la sopa de tu madre.
Todo tiene su lado positivo y su lado negativo. Muchas veces, la positividad o negatividad están dentro de ti.
Considero un privilegio el poder vivir una experiencia como la que estamos viviendo, creo que es el mejor regalo que podemos ofrecerles a nuestros hijos.


Si, diez años de matrimonio han pasado ya. Hace diez años no se nos habría ocurrido ni en sueños que viviríamos las experiencias vividas hasta hoy. Deseo que continuemos descubriendo, descubriéndonos muchos años más.
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarHola,
ResponderEliminarMe gusta tu historia, vuestra historia y te confieso que estoy enganchada a tu blog y tb te sigo por IG. Yo no he sido una mama expatriada pero te aseguro que muchas veces he pensado que me hubiera gustado serlo, por todas las cosas buenas que ofrece, aunque ya me imagino que no tan buenas también. Confio que alguna vez podamos vivir una temporada con nuestros hijos en otro país, enriqueciendonos de otras culturas e intentando conseguir de una vez por todas hablar ingles (me refiero a mi...). Feliz Aniversario!!! y a por 10 más.
Hola. Gracias por seguirme, me ilusiona mucho recibir comentarios como los tuyos, gracias de verdad. La expatriación no es una situación que nosotros buscásemos, pero que está resultando enriquecedora en todos los sentidos. Y el tema de los idiomas... yo creo que los hablas cuando los necesitas. Los americanos sólo hablan inglés, la mayoría, pero claro, pueden viajar por todo el mundo sólo hablando inglés. Mis hijos me dicen que el mío es fatal, pero yo continúo intentándolo;) Gracias de nuevo!
EliminarCongratulations!!! Muchas felicidades guapa! Tenéis una historia muy hermosa y una familia fantástica. Y lo mejor de todo... una vida por delante que seguir llenando con recuerdos y experiencias tan maravillosas. Disfrutad! Un beso
ResponderEliminarMillones de gracias! Me encanta recibir éstas felicitaciones tan guais!
EliminarUn besazo enorme!
Felicitats!
ResponderEliminarJustament aquest diumenge la Txell tocava saxo amb la banda de Vic als jardins de Folgaroles i em va dir que aqui vareu estar pel vostre casament, que jo no vaig poder venir perquè havia nascut en Marçal dies abans... Per molts anys!
Gràcies, guapíssima!!!!!!
Eliminar